[08] Różnice

                Indigo doskonale zdawała sobie sprawę z tego, co ją teraz czeka. Ośmieliła się podważyć autorytet Prometeusza w obecności uzdrowicielki O’Donnell. Widziała jego spojrzenie, kiedy mówił, żeby wyszła i poczekała w gabinecie.

                To spojrzenie mówiło wszystko.

                Nie zamierzała się jednak bać. Wciąż drżała przed wypowiadaniem swoich wątpliwości. Ale to musi się w końcu skończyć.

Lubiła Prometeusza. Czasami nawet miała wrażenie, że lubi go trochę bardziej, niż innych znanych jej mężczyzn. Przyciągał ją. Tego też nie rozumiała.

                Może to dlatego, że potrafił być tak różny? Raz uroczy i ujmujący, niezrozumiany przez społeczeństwo artysta-lekarz, innym razem stanowczy i odpychający, kierujący się swoją, jak sądził, nieomylnością.

                Nonsens. To powinno ją odpychać. Ta dwulicowość. A mimo tego…

                Kiedy kilkanaście minut później wszedł do gabinetu, nawet na nią nie spojrzał.

                Indigo widziała jednak, że mocno zaciska szczęki.

                Podszedł do biurka, sięgnął po teczkę Eillin, którą Indigo zostawiła tam parę godzin temu i otworzył ją. Po chwili jednak rzucił ją z całej siły na blat biurka i spojrzał na kobietę. Indigo poderwała się z krzesła. Była przygotowana na jego atak słowny.

                 - Do ciężkiego diabła, kto pyta cię o zdanie, głupia kobieto!?

                Nie przygotowała się jednak na taki atak. Początkowo ją zatkało. Nie wiedziała, co ma powiedzieć. Nie mogła przetrawić jego słów.

                 - Chyba zapominasz, że jesteś tu tylko doradcą. DORADCĄ, SYKES! Mówi ci to coś, do cholery?

                W końcu jednak udało jej się wyjść ze stuporu, w jaki wpadła. Poczerwieniała na twarzy, podobnie zresztą jak Prometeusz.

                 - Najwyraźniej jestem tu jedyną osobą, która widzi w nich ludzi, a nie obiekty eksperymentalne!

                Ache przeszył ją spojrzeniem. Zanim się odezwał, Indigo kontynuowała:

                 - Uważasz się za nieomylną wyrocznię! A tymczasem zakładasz klapki na oczy i z uporem maniaka twierdzisz, że wszystko co robisz, robisz w imię większego dobra!

                 - ROBIĘ TO W IMIĘ BEZPIECZEŃSTWA! – ryknął mężczyzna. Indigo cofnęła się dwa kroki. Spojrzenie Ache’a płonęło gniewem, jego szczęka drgała. Kobieta czuła strach. Zawsze miała wątpliwości, ale rzadko kiedy o nich mówiła. Nigdy jednak Prometeusz nie zareagował tak, jak w tym momencie. Kobieta wzięła się jednak w garść i stanowczym głosem oznajmiła:

                 - To barbarzyństwo, Prometeuszu! Nie tak traktuje się ludzi. Oni są chorzy.

                 - Właśnie Indigo. Są CHORZY. Odebranie im magii jest dla nich wyzwoleniem. Pierwszym krokiem do uzdrowienia.

                 - Nieprawda.

                Mężczyzna zaczął krążyć po pokoju, splatając dłonie na karku i spoglądając to w sufit, to w podłogę. Mamrotał coś pod nosem. Wszystko wskazywało na to, że próbuje się uspokoić.

                 - Prometeuszu…

                Indigo chciała zmienić kierunek tej rozmowy. Chciała, żeby oboje się uspokoili, żeby usiedli i porozmawiali spokojnie. Chciała go przekonać do swojego zdania.

                W związku z tym gotowa była nawet zignorować to, że nazwał ją głupią.

                 - Proszę, wysłuchaj mnie chociaż raz. Przyjmij do świadomości, że ktoś inny może mieć rację.

                 - Ale ty nie masz racji – odparł automatycznie. Jego głos był znacznie spokojniejszy, ale ton ponownie dość chłodny. – Żyjesz w świecie, którego nie rozumiem. Jesteś dobra. Zbyt dobra jak dla nich. Pamiętasz, co stało się z Normanem? Wiesz dlaczego to wszystko się wydarzyło?

                 - Czekaliśmy… - wyszeptała cicho kobieta, spuszczając wzrok i z rezygnacją wpatrując się w czubki swoich butów.

                 - Czekaliśmy – powtórzył za nią Ache. Indigo nie mogła oprzeć się wrażeniu, że w głosie mężczyzny pojawił się cień satysfakcji. – Eillin przez ponad rok była w niewoli. Dlaczego nie zginęła? Przecież nie była jedyną dziewczyną więzioną przez śmierciożerców. Jednak tylko jej udało się przeżyć.

                 - Co to ma wspólnego z odbieraniem jej magii? – spytała Indigo, nie rozumiejąc do czego dąży mężczyzna. Powoli opadła na odsunięte krzesło.

                -  Zastanów się. Przeżyła. Musiało być więc w niej coś, co powstrzymało Czarnego Pana i śmierciożerców przed pozbyciem się jej. Ba, przyjęli ją do swoich kręgów.

                 - Demonizujesz, Prometeuszu – stwierdziła Indigo, choć sama nie była przekonana, czy jest całkowicie pewna swojej opinii. Mężczyzna przyjrzał się jej uważnie.

                Demonizował. To dopiero dobre.

                 - Indigo, czy to do ciebie nie dociera? Jakbyś nie próbowała temu zaprzeczyć, wiesz, że to prawda. Jest w niej coś takiego, co powstrzymało śmierciożerców… - mężczyzna przerwał na chwilę, po czym stanowczo oświadczył: - decyzja, którą podjąłem, była właściwa. Nie zapominaj też, że dopóki Eillin jest moją pacjentką, będę postępował z nią tak, jak uważam za słuszne.

                Kobieta przez długą chwilę patrzyła prosto w oczy Ache’a, pogrążona w całkowitym milczeniu. W końcu jednak uniosła obie ręce w geście kapitulacji. Mężczyzna starał się nie uśmiechnąć tryumfalnie. Szczerze powiedziawszy, właśnie takiej reakcji oczekiwał.

                 - Chciałabym jeszcze ustalić jedną rzecz – kiedy Indigo znów się odezwała,  ton jej głosu był suchy. Ache zmarszczył brwi.

                 - Przestań traktować mnie jak idiotkę. Z tego co wynika z mojej umowy, nie jestem tu zatrudniona jako skryba, więc może zacznij dopuszczać mnie do pacjentów i pozwól mi rozwijać swoje umiejętności, dobrze?

                Mężczyzna odetchnął ciężko. Najwyraźniej rzeczywiście zbyt mocno przytrzymywał skrzydła Indigo.

                - Zrobię co w mojej mocy – oznajmił w końcu i uśmiechnął się blado do kobiety. Indigo odwzajemniła uśmiech. Nie chciała stracić możliwości współpracy z tym człowiekiem, nawet jeśli zachowywał się jak skończony palant.

                Cóż, nie chciała jej stracić na chwilę obecną.

                Nie wiązała swojego życia z tym oddziałem.

                To znaczy, nie chciała wiązać.