[11] Ernst

                Indigo Sykes od kilku minut siedziała na wątpliwie wytrzymałym, drewnianym krzesełku przed gabinetem kierownika Azkabanu, ściskając w dłoniach papierową teczkę oczekując pojawienia się sekretarki, która miała wezwać ją do środka.

                Ponieważ jednak kobieta ciągle się nie pojawiała, Indigo, starając się nie wiercić zbyt na zdezelowanym krześle, rozglądała się po pomieszczeniu.

                Było niewielkie, urządzone skromnie i schludnie. Jasnoniebieskie ściany, czysta, kamienna podłoga, ciemne meble, na których czas i wilgoć odcisnęły swoje piętno. Mimo tego Indigo miała wrażenie, jakby nagle znalazła się w zupełnie innym miejscu. Pokoik różnił się od całej reszty więzienia; szarych korytarzy, okratowanych żarówek, cel, wilgotnych kamieni.

                W sekretariacie było całkiem przyjemnie.

                Młoda Uzdrowicielka rozglądała się po pokoju ale nie potrafiła skupić się na jego wystroju. Była zbyt przejęta faktem, że oto dziś, po raz pierwszy w swojej karierze, rozpocznie pracę z własnym pacjentem.

                Do Azkabanu przybyła w celu wydostania stąd Ernsta Anthony’ego Gallawaya, którego przypadek podsunęła jej Lysanne Wintour. Właśnie o nim chciała porozmawiać z nowo mianowanym kierownikiem, Rowanem Prachettem.

                Najwyraźniej ktoś zrozumiał, że osadzenie Lyncha na stanowisku kierownika więzienia nie było zbyt mądrym pomysłem. Z opowieści Ache’a wynikało, że Lynch to nie tyle niezwykły buc, co po prostu głupiec.

Choć Indigo nie znała byłego kierownika osobiście, wiedziała o nim co nieco z opowieści Prometeusza, kiedy mężczyzna starał się o zwolnienie Eillin.

Prachett, jego następca był zupełnie innym człowiekiem.

                Drzwi do gabinetu otworzyły się głośno.

                 - Pani Sykes? Pan Prachett prosi. – Niska, ciemnowłosa kobieta w granatowym kostiumie i  butach na niewysokim obcasie weszła energicznie do sekretariatu i gestem wskazała Indigo drzwi.

                Uzdrowicielka poderwała się z miejsca, kiwnęła głową w oznace podzięki i uśmiechnęła się pogodnie do sekretarki. Ta niestety nie odwzajemniła gestu. Niezrażona tym faktem Indigo minęła ją, po czym weszła do gabinetu, zamykając za sobą drzwi.

                Rowan Prachett siedział za swoim biurkiem i pisał coś zawzięcie na rolce pergaminu. Usłyszawszy odgłos zamykanych drzwi, podniósł głowę i spojrzał na Indigo. Prawie natychmiast wstał i z uśmiechem na ustach podszedł do kobiety, podając jej dłoń.

                 - Witam panią, proszę, proszę!

                Wskazał jej krzesło przed swoim biurkiem.

                Prachett był mężczyzną wysokim, barczystym, o dużych dłoniach i twarzy. Jego tęczówki miały barwę kawy z mlekiem, nos miał prosty i długi, brwi krzaczaste, kościste policzki i wąskie usta.

                Na pierwszy rzut oka mógł mieć najwyżej trzydzieści parę lat.

                Szeroki uśmiech, którym obdarzył Indigo był naturalny.

                Uzdrowicielka zajęła miejsce przed biurkiem. Prachett usiadł za nim.

                Kobieta rozejrzała się po gabinecie.

                Był niewielki, urządzony w spartański sposób, ale przy tym niezwykle zadbany. W kominku w rogu pokoju wesoło trzaskał ogień, ogrzewając zimne, wilgotne mury.

                Na biurku Prachetta stało zdjęcie, przedstawiające kobietę z małym dzieckiem na rękach, uśmiechającą się wesoło do mężczyzny.

                Jakoś wcześniej Indigo nie zauważyła tego zdjęcia.

                 - To pana żona? – zapytała zaciekawiona, patrząc na zdjęcie. Prachett złapał ramkę i obrócił ją w stronę Uzdrowicielki.

                 - Cudna, prawda? To Annika. I nasz synek. Mój pierworodny. Nawet pani nie zdaje sobie sprawy, jaki jestem dumny.

                Indigo uśmiechnęła się ciepło do mężczyzny. Rowan z czułością patrzył na zdjęcie żony i syna. Kobieta miała nawet wrażenie, że przez chwilę jego oczy wypełniły się łzami.

                 - No tak, ale przecież nie przyszła pani tu patrzeć na zdjęcie mojej rodziny, prawda?

                Mężczyzna odwrócił zdjęcie w swoją stronę i spojrzał z zainteresowaniem na Uzdrowicielkę. Kobieta przytaknęła. Otworzyła teczkę, wyciągnęła z niej arkusz pergaminu i podała mężczyźnie.

                Było to oficjalne pismo od Głównej Uzdrowicielki Oddziału Zamkniętego. Prosiła w nim o przekazanie pod opiekę szpitalną skazanego Ernsta Gallawaya i informowała o zwolnieniu więzienia z dotychczasowego obowiązku kontroli nad nim.

                Prachett zmrużył oczy, wczytując się w drobne pismo Lysanne Wintour.

                 - W porządku – oznajmił wreszcie, odkładając je i spoglądając na Indigo. – Oddaję skazanego w pani ręce. Zapewnię również eskortę na ląd i do szpitala.

                Uzdrowcielka uśmiechnęła się pogodnie.

                 - Dziękuję.

                 - Nie ma za co dziękować – odpowiedział mężczyzna. – Takie są procedury bezpieczeństwa. Ernst zdziczał przez czas, który tu spędził. Pomijając już fakt, że taka sytuacja jest niedopuszczalna, pozostawienie pani sam na sam z Gallawayem byłoby niebezpieczne.

                 - Uważa pan, że nie poradziłabym sobie? – zapytała nieco urażonym tonem. Mężczyzna przecząco pokiwał głową.

                 - Skądże! Nie, nie, to nie chodzi o to. Jakby to powiedzieć… cóż, Gallaway zapomniał jak używa się magii, ale nie zapomniał jak można użyć pięści. Jest dość agresywny więc zalecałbym szczególną kontrolę.

                Indigo przytaknęła.

                Ależ się wygłupiła!

                Była przeczulona, ale to przez Ache’a. To on cały czas traktował ją jako tę, która nie poradzi sobie absolutnie z niczym więc każdą wątpliwość dotyczącą jej kompetencji i umiejętności traktowała jako personalny atak.

                 - Przepraszam – wymamrotała w końcu, uśmiechając się koślawo do Prachetta. Mężczyzna machnął dłonią.

                 - Nie ma pani za co. Chodźmy, zaprowadzę panią do niego.

                 - Dziękuję.

                Oboje podnieśli się ze swoich miejsc i wyszli z gabinetu. Prachett szedł przodem, prowadząc Indigo przez najwyższe piętro więzienia w kierunku klatki schodowej.

Do tej pory Uzdrowicielka widziała swojego przyszłego pacjenta tylko jeden raz, a i wtedy nie mogła przyjrzeć mu się zbyt dokładnie, dlatego teraz szła cicho za kierownikiem więzienia, czując, że serce bije jej gdzieś w okolicach krtani.

                Nie mogła doczekać się momentu, w którym wraz z Ernstem znajdzie się w spokojnym i bezpiecznym szpitalu.

                Kierownik poprowadził Uzdrowicielkę sześć poziomów w dół. Przed drzwiami prowadzącymi  na poziom dwudziesty czwarty czekało już trzech strażników, których Prachett wcześniej kazał wezwać swojej sekretarce. Najwyższy z nich był szczupłym blondynem o szczurzej twarzy i wyłupiastych, jasnych oczach. Średni wzrostem strażnik był barczysty, miał szeroką pierś, mocno zarysowaną szczękę i ciemną karnację. Ostatni strażnik, najniższy z całej trójki był szczupły, ale dość mięsisty, o podłużnej, ciemnej twarzy i równie ciemnych oczach. Każdy z nich miał na sobie taki sam, jednolity uniform w kolorze ciemnego granatu.

 Powitali swojego przełożonego poważnymi minami i sztywnymi skinięciami głowy. Prachett odpowiedział im tym samym, choć był mniej poważny i mniej sztywny.

                Najwyższy ze strażników popchnął ciężkie, metalowe drzwi na których morski, wilgotny klimat odcisnął swoje piętno, po czym trójka strażników weszła w ciemny, chłodny korytarz. Zaraz za nimi szła Indigo, a za nią spokojnie kroczył Rowan.

                Kobieta z zainteresowaniem zaglądała do mijanych cel, lecz nie zawsze udało jej się dostrzec osadzonych w nich więźniów. Niekiedy brudni szaleńcy przyczepiali się do krat, w milczeniu obserwując tę piątkę idącą korytarzem, niektórzy szeptali coś do siebie, inni otwarcie złorzeczyli wolnym ludziom. Jednak oprócz Indigo, nikt nie zwracał uwagi na skazańców.

                W końcu strażnicy zatrzymali się przed jedną z cel. To samo zrobiła kobieta, a za nią kierownik więzienia.

                Indigo uważnie przyjrzała się zewnętrznej stronie celi. Krata mocno złączona z kamienną ścianą wyglądała na nową. W odróżnieniu od drzwi prowadzących na dwudziesty czwarty poziom, na prętach nie było widać najmniejszej oznaki rdzy. 

                Indigo spojrzała na kraty w sąsiednich celach. One również wyglądały tak, jakby ktoś dopiero przed chwilą je tutaj wmontował. Cóż, najwyraźniej to wszystko zasługa magii. Zniszczone kraty mogły spowodować, że więzień ucieknie, prawda? W związku z tym więzienie musiało jakoś zabezpieczyć cele. Magią powstrzymać ewentualne, niemagiczne konsekwencje. W związku z tym stan techniczny drzwi prowadzących na poziom nie był już tak istotny.

                 - Oto Ernst – oświadczył spokojnie Rowan Prachett, wskazując swoją dużą dłonią dwie chude, brudne i nagie nogi wystające z cienia.

                Po tych słowach strażnik, a ponownie był to najwyższy z całej trójki, za pomocą różdżki zapalił światło w celi Ernsta.

                Indigo spodziewała się podobnego widoku, lecz nawet mimo tego poczuła lekki zawód.

                Ernst leżał na podłodze. Przez moment młoda Uzdrowicielka miała wrażenie że jej nowy pacjent nie żyje. Dopiero po chwili zauważyła delikatny ruch jego klatki piersiowej.

                Jak większość więźniów Azkabanu, Ernst był wychudzony, brudny i praktycznie nagi.

                 - Ile on ma lat? – zapytała zaciekawiona Indigo, przyglądając się długim, posiwiałym włosom mężczyzny i jego rzadkiej brodzie. Dopiero za drugim razem zdała sobie sprawę, że Ernst albo jest stary, albo Azkaban wyjątkowo mocno odcisnął na nim swoje piętno.

                 - Jeśli się nie mylę, w tym roku kończy trzydzieści dwa.

                Indigo nie potrafiła ukryć swojego zdziwienia.

                Z drugiej strony, czy było się czemu dziwić? Azkaban zmieniał ludzi. W straszliwy sposób. Chociaż od kiedy nowy Minister usunął z twierdzy dementorów* i zrobiło się tutaj nieco przyjemniej, nie sprawiło to oczywiście, że ci, który przez lata byli narażeni na obecność tych przerażających istot odzyskali nagle jasność umysłu.

                Najniższy strażnik uderzył głośno w pręty. Ernst leniwie otworzył prawe oko. Po chwili to samo zrobił z drugim. Przyjrzał się uważnie twarzom swoich gości, po czym zaczął mamrotać coś pod nosem.

                 - Decoy, Mann, Rashton zakujcie więźnia – zarządził Prachett, po czym przeniósł spojrzenie na leżącego na podłodze Ernsta. – Czeka cię mała podróż, kolego.

                Indigo obserwowała, jak trójka milczących, poważnych strażników wchodzi do środka i podnosi z ziemi Gallawaya.

                Przyglądając się jego dzikiej, zarośniętej twarzy zaczęła zastanawiać się, czy Ernst na pewno jest tym pacjentem, którym chciałaby się zająć.

                Lecz Ernst również przyglądał się jej, a w jego oczach Uzdrowcielka dostrzegła coś, co nie wróżyło niczego dobrego.

________________________________________________________

*J. K. Rowling potwierdziła informację o tym, że od kiedy Ministrem Magii został Kingsley Shacklebolt demenotrzy zostali przegnani z Azkabanu.