One shot: Oddech

Disclaimer: Rozdział-nie rozdział, bardziej krótka scenka. Dawno się nie odzywałam i chciałam to naprawić. W związku z tym wyszło coś takiego. Ni pies, ni wydra.  Potrzebowałam jednak pewnego oddechu. Stąd też właśnie nazwa tej sceny. Rozdział czternasty kisi się na dysku rozpoczęty, ale nie wiem, jak się do niego zabrać. Ale, jak tylko zbiorę **** do kupy, to wreszcie napiszę porządny rozdział.

______________________________________

Prometeusz Ache, Panie.

To właśnie ten Uzdrowiciel próbuje dostać się do mojej głowy.

I, dzięki Merlinowi, wychodzi mu to.

Proszę, Panie, miej miłosierdzie dla tej najbardziej Tobie oddanej. To nie moja wina. Nie chcę tego. Wiesz o tym. Wiesz, że jedyne czego pragnę to zachować wszystkie te bezcenne chwile z Tobą w swojej głowie, w ścisłej tajemnicy.

Chyba już na to za późno.

Jej tu nie ma. Umarła.

Niemożliwe. Zabiłeś ją, Najdroższy. Pozbawiłeś mnie mojej najsłabszej części, przez co stałam się potężniejsza.

Niespodzianka.

Pomoż mi, Panie.

Potrzebuję resztki sił, by pozbyć jej się raz na zawsze. Teraz, gdy udając zdrową, będę mogła wyjść i odnaleźć pozostałych wiernych, zakończymy sprawę. Znajdę cię, ukochany. Przyrzekam, że znajdę.

Na to bym raczej nie liczyła.

Ona jest tam, tam w środku, Panie. Dorwę ją. Bez względu na konsekwencje. Będzie martwa za kilka minut.

Przestań.

Podoba ci się to, co?

Przestań.

Dlaczego miałabym? Jesteś tylko robactwem, które należy zgnieść jak najszybciej.

Teraz już śmiało mogę powiedzieć, że KIEDYŚ byłyśmy ładne.

Zamknij się. ZAMKNIJ SIĘ! ROZKAZUJĘ CI, LARWO! Dla Niego zawsze będę najpiękniejszą! Ty jesteś tylko ohydną kępką kurzu i włosów gdzieś w kącie pokoju. Ale jeszcze tylko przez chwilę. Za kilka minut wylądujesz w koszu na śmieci raz na zawsze i już nikt nigdy cię nie zobaczy.

Nie wierzę, że to robisz.

Zacznij.

Jeszcze jest nadzieja. Powstrzymaj swoje ręce.

Boisz się, robaczku? Boisz się, że zaraz cię stamtąd wyrwę  i nie będzie po tobie najmniejszego śladu?

Obawiam się, że jeśli przeżyjemy, to srogo się na mnie zawiedziesz.

Patrz, im mniej we mnie krwi, tym ciszej mówisz. Jak ci się to podoba? Nie będziesz miała kogo nękać. Żadnych uwag. Żadnych szeptów. Ktoś mógłby jeszcze pomyśleć, że oszalałam. Ale kiedy wreszcie się ciebie pozbędę, nie będzie już nikogo, kto mógłby wywoływać to szaleństwo.

                 –  Kurwa mać, co się dzieje? 

                 –  Atak autoagresji. Rozdrapała sobie ręce, szyję,  twarz…

                 –  No to na co czekacie? Będziecie tu tak stać, aż się wykrwawi?

Puk, puk, Eillin.

Spierdalaj, ty paskudna wywłoko. Mamy cię dość. Nie chcemy cię tu. Nikt cię nie chce. Nigdy nie chciał. Wynoś się tam, gdzie twoje miejsce – do krainy zmarłych. Już, szybko!

Prometeusz nie da ci wygrać.

                 –  Mój boże, Eillin, dlaczego to zrobiłaś?

Milcz, zdziro! Milcz, albo wydłużę twoje męki!

On chce rozmawiać ze mną.

 –  Proszę… oddech…