[15] - Konsekwencje

[EDYTOWANY]

Oto nowa piętnastka. Napisana od podstaw, ale założenia podobne.

Jak mogłam z Indigo zrobić taką sierotę, a z Prometeusza aż takiego buca? Chyba sufit mi się na łeb spadł.

W każdym razie mam nadzieję, że tym razem jest bardziej realistycznie i mniej facepalmowo, ale o tym mogę dowiedzieć się jedynie od was. Także do dzieła!

xoxoxo

___________

                 – W związku z zaistniałą sytuacją, panno Sykes, zostaje pani dyscyplinarnie zwolniona z pracy z dniem dzisiejszym. Jeszcze dziś dostanie pani tę decyzję na piśmie. Życzę miłego dnia.

                Lysanne Wintour wypowiedziała wszystkie te słowa jednakowym, monotonnym tonem. Na jej twarzy ani przez chwilę nie zagościł ani grymas współczucia, ani gniewu. Ot, jakby poinformowała właśnie Indigo o aktualnym stanie pogody.

                W oczach młodej, w tej chwili byłej już, Uzdrowicielki pojawiły się łzy. Chciała coś powiedzieć, zaprotestować, błagać by Lysanne nie wyrzucała jej z pracy o której tak długo marzyła, lecz żadne słowa nie chciały przejść jej przez gardło.

                Zresztą, czy miała prawo błagać, lub tym bardziej protestować?

                Popełniła błąd. Zawierzyła swojemu dobremu sercu. Chciała widzieć w pacjentach zwykłych ludzi a nie źródło potencjalnego zagrożenia. Przeliczyła się. Oszukała samą siebie.

                Cholera.

                Lysanne Wintour podniosła się z krzesła i nieśpiesznym krokiem opuściła pokój.

                Indigo oparła się plecami o ścianę i rozejrzała po pomieszczeniu, widząc jedynie kontury mebli przez łzy, które zgromadziły się w jej oczach.

                Pokój, który służył do opieki nad pracownikami oddziału był mały i przytulny, o żółtych, słonecznych ścianach i z jasnobrązowymi meblami, łącznie z łóżkiem, które przypominało wyglądem bardziej to z przykładowego domu niż ze szpitala.

                Kobieta objęła kolana ramionami i oparła o nie głowę.

                Czuła się okropnie. Jakby coś zżerało ją od środka.

                Złamała regulamin w tak wielu punktach, że zwolnienie jej było naprawdę łagodnym wymiarem kary. Wintour mogła ją jeszcze podać do sądu za narażenie życia i bezpieczeństwa. Bo co mogłoby się stać, gdyby Prometeusz jej nie znalazł? Gdyby nie przyszedł na czas?

                O ile nie wątpiła w to, że Ernst zaatakował ją świadomie, o tyle wątpiła w to, że ruszył by dalej i sterroryzował pracowników szpitala, a nawet, gdyby wyszedł ze swojego pokoju i spróbował ich zastraszyć, bardzo szybko zostałby zneutralizowany.

                Indigo jeszcze mocniej objęła swoje kolana i zaczęła płakać.

                Dlaczego była taka naiwna? Dlaczego wciąż i wciąż podważała decyzje Prometeusza? Dlaczego tak bardzo buntowała się przeciw regulaminowi, który znała i który obowiązywał wszystkich, bez wyjątku?

                Indigo, coś ty najlepszego zrobiła?

                Jakaś jej cząstka chciała jeszcze walczyć, chciała jej powiedzieć, że zrobiła dobrze, że nikt nie ma prawa odbierać magii innym, ale głos prawdy bardzo szybko zagłuszył ten drobny szept.

                Zawaliła.

                Straciła pracę o której tak długo marzyła i najprawdopodobniej już nigdy nie będzie mogła pracować w zawodzie do którego tak długo się przygotowywała.

                Zawiodła siebie, matkę, która tak wiele poświęciła by jej jedyna córka zdobyła wykształcenie, o którym marzyła i… Prometeusza.

                Cholera jasna, jego też zawiodła.

                Na myśl o Ache’u zaczęła płakać jeszcze mocniej. Oddychała głośno przez rozchylone usta pojękując żałośnie od czasu do czasu.

                Miał rację. Na Merlina, znów miał rację.

                Nie tylko go zawiodła, ale również okłamała. Chciała, żeby jej zaufał. Chciała, żeby miał ją za pełnowartościową Uzdrowicielkę a nie stażystkę, która dopiero uczyła się jak stawiać kroki na Oddziale Mentalnym. Chciała tego dla własnego poczucia wartości, ale teraz zrozumiała, że wcale nie posiadała jeszcze takiej wartości. Powinna była go słuchać. Powinna była pomagać mu przy Eillin, a nie marzyć o własnym pacjencie, którym będzie mogła się zająć.

                Nie mogła jednak cofnąć czasu. To co się stało już się nie odstanie.

                Musiała ponieść konsekwencje swojej głupiej decyzji, swoich odruchów miłosierdzia.

                Kiedy usłyszała dźwięk otwieranych drzwi, podniosła nieco głowę; natychmiast ją opuściła, gdy przelotnie zobaczyła kto ją odwiedził.

                Prometeusz Ache oparł się plecami o drzwi i skrzyżował ręce na piersi. Indigo czuła jego ciężkie spojrzenie na sobie i mimowolnie zaczęła drżeć. Bała się tego spotkania. Wiedziała, że także przed nim będzie musiała zapłacić za swoją niesubordynację.

                 – Możesz mi powiedzieć, co ty masz w głowie?

                Spokojny, cichy głos który rozbrzmiał w pokoju był po tysiąckroć razy gorszy niż krzyk. Indigo nie wiedziała czego spodziewać się po Uzdrowicielu, który póki co okazuje taki spokój. To było niezwykle niepodobne do Prometeusza.

                Zaryzykowała i podniosła na niego swoje spojrzenie; mężczyzna stał w tej samej pozycji, wpatrzony w nią jak w wyjątkowe zjawisko, ale w jego oczach nie było gniewu i to, prawdę mówiąc, zaskoczyło Indigo.

Prometeusz był niezwykle spokojny. Coś podpowiadało jej, że nawet w pewien sposób smutny.

 – Przepraszam – wyszeptała, znów spuszczając wzrok. Prawdę mówiąc, wolałaby, żeby był na nią zły. Wolała, żeby użył wobec niej szeregu najgorszych wyzwisk. Wszystko, byleby nie był tak cholernie opanowany.

Westchnął ciężko, po czym podszedł do niej i usiadł obok na łóżku.

Nie spojrzała na niego.

Czuła jego ramię obok swojego i nagle zrobiło się jej jeszcze gorzej.

Dlaczego Ache’owi nagle zebrało się na bycie delikatnym? Dlaczego akurat teraz nie może być tym mężczyzną, do którego przywykła?

 – Masz, wysmarkaj się.

Podniosła głowę do góry. Jej spojrzenie padło na chusteczkę, którą trzymał w dłoni, ale ani przez chwilę nie spojrzał na Indgio. To rozkleiło ją ostatecznie.

 – Przepraszam, Prometeuszu. – Chciała wyrzucić z siebie wszystkie słowa, nim rozpłacze się na dobre i nie będzie już w stanie artykułować ich poprawnie. – Zachowałam się jak ostatnia idiotka. Miałeś rację. Jak zwykle miałeś rację. Powinnam była cię słuchać. Powinnam była zapomnieć o własnym przypadku. Powinnam była polegać na tobie, bo masz ode mnie większe doświadczenie. Tak bardzo mi wstyd…

Ache podsunął jej chusteczkę. Złapała ją i wydmuchała nabrzmiały nos, a następnie tą samą chusteczką otarła łzy z twarzy.

 – Ale chciałam żebyś mnie docenił. Pieprzony egoizm! Chciałam poczuć się komfortowo, chciałam ci udowodnić, że się mylisz, że nie masz prawa decydować o życiu innych za innych… ale masz prawo. Boże, jak bardzo mi wstyd…

Prometeusz bez słowa złapał ją za nadgarstek, po czym podwinął delikatnie rękaw koszuli nocnej i obejrzał jej rękę.

Dopiero teraz Indigo zdała sobie sprawę, że jej prawe przedramię i dłoń pokryte są cienkimi, jasnoczerwonymi bliznami. Spojrzała na lewą dłoń; na niej również dostrzegła identyczne ślady. Klątwa Ernsta pozostawiła na jej ciele znamiona, które przez najbliższy czas będą jej przypominały o bezmiarze własnej głupoty.

Uzdrowiciel bez słowa puścił jej dłoń i spojrzał na nią poważnie.

Musiała wyglądać okropnie; taka poraniona, zapłakana, z (jak przypuszczała) czerwonymi policzkami i równie czerwonymi oczami.

 – Mogłaś zginąć – wymamrotał w końcu. Na jego bladej twarzy pojawił się brzydki, bladoróżowy rumieniec. Indigo przygryzła dolną wargę. Mężczyzna kontynuował: – gdybym za tobą nie poszedł… Na Merlina, Indigo. Dlaczego to zrobiłaś, co? Dlaczego naraziłaś siebie na takie niebezpieczeństwo?

 – Chciałam, żebyś mnie docenił… – wyszeptała, po czym znów się rozpłakała. Kierowana wewnętrzną potrzebą bycia pocieszoną, Indigo oparła głowę o ramię Prometeusza, nie zastanawiając się za bardzo nad tym jak zareaguje, a on, jakby wbrew temu mężczyźnie, którym był do tej pory, objął ją delikatnie i pozwolił, by przytuliła się do jego torsu.

Ten drobny gest, tak bardzo odmienny od wszystkich innych czynionych przez Prometeusza, potraktowała jako dar od bogów; przylgnęła mocno do niego i rozpłakała się jak małe dziecko.

 – Powinienem był wytyczyć wyraźniejsze granice. Zaufałem ci, Indigo. Uwierzyłem w ciebie. Miałem nadzieję, że się zmieniłaś. Że twoje myślenie o tym, co tak naprawdę tutaj robimy uległo zmianie, że dojrzałaś… Powinienem był wybrać ci innego więźnia, kogoś, kto spędził w Azkabanie mniej czasu… Przepraszam. Przepraszam że rzuciłem cię na tak głęboką wodę. Starałem się czuwać nad tobą, ale byłem tak zaaferowany Eillin, że wszystko nagle rozlazło mi się między palcami. Zawierzyłem twoim osądom.

Indigo nie potrafiła przestać płakać.

Ciepło bijące od torsu Prometeusza uspokajało ją, lecz jednocześnie przyprawiało o jeszcze większe wyrzuty sumienia. Dlaczego teraz postanowił być dla niej tak ludzki? Dlaczego teraz, kiedy nagle okazało się, że wszystko co do tej pory robiła podyktowane było ślepą naiwnością?

 – Na początku byłem wściekły. Kiedy zabrali cię na oddział urazowy, obiecałem sobie, że jak tylko się obudzisz, zrobię ci piekło na ziemi za kłamstwo i twoją wiarę we wszystko i we wszystkich. Ale kiedy Uzdrowiciele już skończyli cię opatrywać i sanitariusze wynieśli cię z sali, by zanieść do pokoju, cały gniew uciekł. Na widok twojego drobnego, poranionego ciała, świeżych ran… po prostu nie potrafiłem być dłużej wściekły. Po prostu… odebrałaś już karę za swoją naiwność. Nie mogę karać cię po raz drugi.

Jeśli to w ogóle było możliwe, Indigo przytuliła się do Prometeusza jeszcze mocniej.

Mężczyzna zamilkł. Jedyne co od tej pory słychać było w pomieszczeniu, to cichy szloch Indigo, który z każdą kolejną minutą stawał się coraz słabszy, aż w końcu ucichł całkowicie, ustępując miejsca jej głośnemu oddechowi.

Kiedy uspokoiła się ostatecznie, odsunęła się od Prometeusza i spojrzała na niego zbolałym wzrokiem. Chciała mu powiedzieć o wszystkim, co kłębiło się jej w głowie. Chciała mu opowiedzieć o każdej emocji, każdej najdrobniejszej myśli, która w tym momencie była jak cierń wbity prosto w jej duszę. Na chwilę chciała zapomnieć o tym, jaki jest i mówić do niego słowami płynącymi prosto z wnętrza. Ale… nie potrafiła tego zrobić. Nie chciała go zadręczać. Nie chciała się przed nim psychicznie rozebrać. Nie była w stanie.

 – Widzimy się po raz ostatni, prawda? – spytała cicho.

Mężczyzna przez długą chwilę nic nie odpowiadał, aż w końcu wzruszył ramionami.

 – Nie chcę się żegnać – wymamrotała po dłuższej chwili, pokonując cisnące się do oczu łzy. – Chciałabym cię jeszcze kiedyś spotkać.

 – Nie widzę w tym żadnych przeszkód – odpowiedział spokojnie, ani na chwilę nie odrywając od niej spojrzenia. Indigo kiwnęła delikatnie głową i uciekła wzrokiem w bok.

Po raz pierwszy Prometeusz znajdował się tak blisko niej. Czuła ciepło bijące od jego ciała, słyszała cichy oddech i czuła delikatny zapach wody po goleniu. Chciała złapać go za rękę i powiedzieć mu, że… no właśnie, że co?

Nim się nad tym zastanowiła, mężczyzna podniósł się z łóżka i posyłając jej ostatnie, długie spojrzenie, powiedział:

 – Spakuję rzeczy z twojego biurka. Obiecuję, że nie będę do niczego zaglądał.

Kąciki jego ust drgnęły, tworząc przez chwilę delikatny, blady uśmiech, po czym wyszedł z pokoju, zostawiając Indigo sam na sam z myślami.

I mimo mętliku jaki miała w głowie wiedziała, że jej błyskotliwa kariera na Oddziale Mentalnym właśnie dobiegła końca.

***

                Kiedy wychodził z tymczasowego pokoju Indigo miał wrażenie, że coś wewnątrz niego pęka na pół.

                Niespecjalnie śpieszyło mu się do gabinetu i do pakowania jej rzeczy. Szedł więc powoli korytarzem a nogi same kierowały go w stronę Oddziału Mentalnego. Jego głowa zaprzątnięta była zupełnie innymi sprawami.

                Z jednej strony był rozgoryczony.

                Indigo zawiodła wszystkie nadzieje jakie z nią wiązał. Naprawdę w nią uwierzył. Cóż, może nie „na sto procent”, ale na tyle by pozwolić jej opuścić jego bezpieczne skrzydła i spróbować działać na „własną rękę”. Szczerze chciał tego by udowodniła mu, że się myli, że nie jest już osobą nad którą musi sprawować kontrolę. Chciał żeby pokazała mu, że wypuszczając ją spod parasola bezpieczeństwa jaki nad nią rozciągnął nie popełnił błędu.

                Był zły na samego siebie, że jednak znów miał rację. Nienawidził mieć racji. Nie w takich przypadkach.

                Z drugiej strony nie mógł zrozumieć zmiany jaka w nim zaszła.

                Kiedy na rękach zaniósł ją na oddział urazowy był wściekły jak osa. Czekając pod drzwiami sali, w której się nią zajmowano, wymyślał najróżniejsze scenariusze i układał najbardziej kąśliwe i bolesne uwagi na jakie było go stać a w tamtej chwili stać było go na naprawdę wiele.

                Ale kiedy sanitariusze wynieśli bladą jak ściana kobietę nagle zdał sobie sprawę, że o mały włos a nie miałby do kogo skierować swoich inwektyw. Mimo, że widział już wiele rzeczy, obraz jej smukłego ciała poznaczonego długimi ranami po zaklęciu rzuconym przez Ernsta wrył mu się w pamięć równie mocno, co obraz martwej Sharon.

                Dlaczego?

                Nie miał pojęcia.

                A może wiesz, tylko wstydzisz się przyznać, co?

                Zignorował złośliwy głos w głowie, który zadał mu to pytanie.

                Może to dlatego, że znał Indigo. Spędził z nią wiele czasu. Przyzwyczaił się do niej. Nie wyobrażał sobie życia bez niej.

                Czekaj, co?

                Ta myśl uderzyła w niego tak nagle, że aż się zatrzymał. Rozejrzał się nieobecnym wzrokiem po korytarzu. Stał w holu głównym szpitala Świętego Munga. Mijali go Uzdrowiciele, sanitariusze i pacjenci, lub członkowie ich rodzin, ale do tej pory raczej instynktownie ich wymijał, niż rzeczywiście zauważał. Z portretu po prawej stronie, zawieszonego tuż za recepcją, bacznie przyglądała mu się Donna Finch-Stewart. On również jej się przyglądał, ale jej surowe spojrzenie niespecjalnie robiło na nim wrażenie.

                Czy on naprawdę nie wyobraża sobie życia bez Indigo?

                 – Nonsens – wymamrotał pod nosem. Donna uniosła lewą brew.

                Prometeusz odszedł bez słowa, skręcając w prawo i przechodząc przez trzy pary drzwi, by wreszcie dobrze zbudowany ochroniarz o oliwkowej cerze i płaskiej, ostro ciosanej twarzy wpuścił go na jego oddział.

                Kiedy znalazł się w swoim gabinecie, niedbałym machnięciem różdżki wyczarował dość duże pudełko i ustawił je na biurku Indigo.

                W jego głowie panował chaos; jeden z tych, w którym choć wciąż się o czymś myśli, żadna myśl nie chce ukształtować się w coś konkretnego.

                Powoli opróżniał szufladę i szafkę biurka, patrząc na wszystkie rzeczy przewijające mu się przez dłonie nieobecnym wzrokiem. Schował zdjęcie matki Indigo, dwa pióra, kałamarz, kubek…

                Miał wrażenie, jakby pozbywał się w ten sposób części samego siebie.

                Obracając jej niebieski kubek w dłoniach nagle zdał sobie sprawę z pewnego faktu.

                Wcale nie chciał się z nią żegnać. Ani teraz, ani żadnego innego dnia.

                Indigo nie mogła stać się jego drugą Sharon.